Page 58 - Flipbook NL VINO 2-2012

Er bestaat een wijdverspreide, gepolari-seerde zwart-wit visie over de wijnwereld. Aan de ene zijde zou er een industrie op-gebouwd zijn met professionals die pre-cies weten hoe een wijn moet gemaakt worden zodat een maximum van con-sumenten erdoor verleid wordt. Aan de andere kant vinden we een soort van oer-leven dat uitgaat van de interactie van een plant met zijn omgeving. De mens komt enkel tussen omdat hij wil dat de wijn zo-veel mogelijk zegt over een specifek ter-roir, en geen azijn wordt.

Dat is een erg rudimentaire opdeling. Neem nu goede terroirwijn. Natuurlijk volstaat het niet om te beschikken over een schitterend terroir om succesvol te zijn. Er zijn altijd grote inspanningen en middelen nodig. En ook nog talent en een juiste visie. En zelfs nog iets meer. Sinds de kerk zich terugtrok uit de wijn-productie is het gros van de terroirwijnen in handen van particuliere families. Fa-milies zijn unieke economische entiteiten die in staat zijn de winsten van het heden op te offeren voor het profjt van de toe-komstige generaties. In wijntermen ver-taald : een groot deel van ‘s werelds beste terroirs zijn sinds generaties in handen van dezelfde families.

In Londen kon ik onlangs een presentatie bijwonen van een groepering genaamd

Familaie Vini Primum , die grote Euro-pese wijnfamilies verenigt rond een con-cept. De leden zijn inderdaad families die al generaties lang beschikken over grote terroirs.

Elk lid presenteerde tussen zes en tien wijnen. Bij gebrek aan ruimte vermeld ik alleen de allerbeste. De Cuvée Winston Churchill ’99 van Pol Roger , was een feest voor de zintuigen. Rijk en complex en hij maakte ook nog een erg jeugdige indruk. Bij Drouhin kon de Beaune Clos des Mouches blanc ’09 overtuigen als een van de beste wijnen van het mil-lésime. Aangenaam, prettig, rond. Bij Hugel & Fils was het moeilijk om er een wijn uit te pikken, heel het gamma

scoorde consistent hoog. Ik pik er de Pi-not Gris Tradition ’08 uit vanwege zijn evenwicht. Een krachttoer gezien zijn weelderigheid. Bij de familie Perrin ging dat veel makkelijker. Hun Château de Beaucastel ’09 is zo’n terroirbeest en is zo’n prachtig uithangbord voor hun vak-manschap, dat het moeilijk wordt hem er niet uit te pikken. Magnifek. Verrassing bij Egon Müller , want zijn Slowaakse

Château Bela is lang niet zijn meest pre-sitigeuze cru, maar deze wijn verdient een vermelding vanwege zijn erg zuivere mi-nerale stijl en zijn lengte.

De lijst topwijnen bij Antinori is lang, maar ik voel me goed bij mijn keuze voor de Guado al Tasso ’08 , geraffneerd, een beetje barok, met een erg fjn tannineras-ter. Zelfde regio, maar heel andere stijl : de Tenuta San Guido en zijn Sassicaia ’08 , een wonder van concentratie en ba-lans dat nog 25 jaar voor de boeg heeft. Mijn landgenoten van Torres laten met de Milmanda ’08 opnieuw een staaltje zien van hun klasse. Perfecte eikdosering en complex fruit signeren een van de al-lermooiste chardonnays.

De wijn die mij echter het meest raakte was de Valbuena ’06 van Vega Sicilia . Voor mij de mooiste Valbuena ooit ge-maakt. Dit is een grote ‘eerste’ wijn, niet het kleine broertje van de Unico. Expres-sief en diep, complex en overtuigend met een ellenlange afdronk. Château Mou-ton-Rothschild presenteerde de 2004 , niet de beste Mouton, maar wel een van de beste wijn in de Médoc van het oogst-jaar 2004. Haast op dronk, maar kan het nog probleemloos tien jaar uitzingen. Als orgelpunt een wijn die de perfectie be-nadert. De Graham’s 40-Year-Old Taw-ny van de familie Symington . Zo rijk, zo genuanceerd, zo intens dat wanneer men hem drinkt er meteen een plaatsje vrijgemaakt wordt in het wijngeheugen. Onvergetelijke wijn, dus waarom zou je hem nu niet uitdrinken ?