Page 14 - Flipbook VINO NL 1-2012.ok pdf

300 kilometer lang rijden we door Castilla la Man-cha het land in, maar het is pas in een uithoek van de-ze provincie dat we de eer-ste volbloed garnacha-wij-nen vinden. Hier hebben we afspraak met Daniel Jime-nez-Landi , de jonge oeno-loog die ons 2 jaar geleden vertelde dat de garnacha een lange reisweg afgelegd heeft: van het noorden tot bij hem. Bij Bodegas Jimenez-Landi werkt men kleinschalig, maar toch is er vijf man druk in de weer met de selectie van de eerste garnacha-oogst. “Geef me tien minuten,” zegt Daniel Jimenez-Landi wan-neer we de Bodega binnenwandelen. Zelfs José, de boekhouder en nieuwe partner in het bedrijf, steekt de handen uit de mouwen aan de trieertafel. Terwijl we toekijken en foto’s nemen, komt ook zijn kersverse vriendin, de oenologe Beatriz Herranz , een handje toesteken. De trossen verdwijnen nadien zonder ontritsen in de maceratiekuip. “Ik maak wijn zoals je thee maakt. Ik laat de tros-sen heel langzaam trekken in het sap dat ontstaat. Dagenlang hou ik de most zo koel dat de fermentatie uitgesteld wordt. Ik wil dat alles heel zachtjes gaat.” Door alle steeltjes mee te laten trekken in de most en door de druiven niet overrijp te plukken, ontstaan er wijnen met een aparte frisheid en een heel ander karakter dan pakweg de garnacha’s uit Montsant.

“Ik beschouw grenache niet als een krachtpatser, maar net als een van de meest delicate en terroir-gevoelige druiven. Ik zet haar daar-om op hetzelfde niveau als de pinot noir en de nebbiolo,” gaat hij verder. In zijn wijnen vinden we geen chocolade-, mokka of va-nilletoetsen, maar wel aroma’s van wilde kruiden, frisse venkel, naaldwoud, noten en sinaaszeste. “Dat komt omdat mijn wijn-gaarden afgezonderd liggen in een natuurlijke vegetatieve omge-ving, meestal in de bergen, waar er veel wind is. En wind vervoert de geuren van de omgeving. Die geuren worden opgeslorpt door de huid van de druiven. Vandaar het belang van een lange pre-fermen-taire maceratie waarbij aroma’s worden onttrokken aan de schillen. Wind is de meest onderschatte factor in het begrip terroir.” Jime-nez-Landi vaart een eigenzinnige koers, dat is duidelijk. Hij rukt jaar na jaar meer syrah uit om hem te vervangen door garnacha, ook al krijgen zijn blendwijnen met syrah hoge scores in de pers. De klanten geven hem gelijk. Alle 2009 is de deur uit. De 2010 rijpt nog op grote vaten, maar alles is al gereserveerd. “Ik heb op dit moment niets meer te koop,” merkt de oenoloog op. We proef-den alle wijnen van het vat.

Proefnotities:

• Piélago, Méntrída 2010 (garnacha-stokken van 60 jaar oud, blend met syrah) Bijzonder expressieve en zuivere neus met krui-den, wilde bloemen (oranjebloesem) en een ragfjne textuur in de mond. Finale zonder bitter of steeltjesgroen.

• Président, Méntrida 2010 (single vineyard garnacha) De meest minerale garnacha die we proefden. Erg strak en met hoog zuurge-halte. De hele oogst werd opgekocht door een Japanse importeur. • The End, Méntrida 2010. Wijn die perfect weergeeft wat de jon-ge oenoloog bezighoudt. Gemaakt van garnacha op de noordzijde van een berg op zowat 1000 meter hoogte. Tint die doet denken aan een pinot noir uit de Côtes de Nuit. Verrassend intense neus van sinaasschil, anijs en wilde lavendel. In de mond zijdeachtig en com-plex. Monumentale lengte.

“Mijn verhaal als wijnma-ker begint bij de garnacha. De eerste wijn die ik maak-te was de Alma in Navar-ra. Een 100% garnacha. Dat was toen een soort van ver-zetsdaad . Ik verzette mij tegen het feit dat garnacha uitgerukt werd ten voordele van ‘edele druivenrassen.’ Parker noemde mijn wijn ‘de Spaanse Rayas’. Het was nog maar mijn eerste wapenfeit en ik had mijn grote slag al thuisgehaald.” Nadien investeerde Telmo in heel Spanje in oude wijngaarden met autochtone druivenrassen. In Cebreros en de Gredos Mountains kwam hij opnieuw zijn eer-ste liefde tegen: de garnacha.

“Het is leuk dat er in Cebreros nu een nieuwe generatie aan de slag is en dat ze hun enthousiasme kwijtkunnen in hun garnachawijnen. Ik ben vereerd dat ik voor hen een katalysator ben geweest. Het feit dat ik er als eerste investeerde, maakt ook dat ik een belangrijk

deel van wat er nog restte aan waardevolle wijngaarden kon opko-pen, dat was al in de jaren ’90.” Merkt hij fjntjes op. “Ik ontdek-te Cebreros zowat 20 jaar geleden, toen ik met mijn vader Spanje doorkruiste langs de Cañadas, eeuwenoude onverharde wegen die gebruikt worden om het vee te mobiliseren. Toen ik de wijngaar-den zag, dacht ik dat ik in de middeleeuwen beland was. Zo puur.”

Velen vragen zich af waar de naam Pegaso vandaan komt. “Niets te maken met Pegasos, het gevleugelde paard uit de mythologie,” zegt Telmo, “maar met het Spaanse vrachtwagenmerk Pegaso, dat be-kend stond als populair, betrouwbaar en onverwoestbaar, voor mij het dna van de garnacha-wijn.”

In Cebreros maakt Telmo slechts één wijn: de Pegaso zelf, een van zijn duurste wijnen en absolute pronkstukken. Soms bedraagt de productie amper 2000 fessen. Het fermentatieproces is volledig natuurlijk. Men laat de natuur zijn gang gaan. Het duurt soms tot 2 jaar eer een wijn volledig gefermenteerd is.

Telmo Rodriguez Pegaso ‘Barrancos de Pizzara’ 2008. Intens aroma. Breed en geparfumeerd. In de mond strak, pittig en kruidig, ook nog wat onverweven alcohol. Droge afdronk met retour van noten. Wijn die nog rust verdient.

Alle wijnen worden op de markt gebracht onder de appellatie ‘Méntrida,” maar zijn beste garnacha’s, deze waarvan hij bijvoorbeeld zijn top-cru ‘The End’ maakt, komen uit een sector die 40 kilometer verder gelegen is, op de grens van de provincies Madrid en Avila. We maken sa-men met hem de kronkelende rit naar zijn beste wijngaarden in het Gredos-gebergte die omgeven zijn door naadbomen, dwergeiken, kreu-pelhout en wilde kruiden. Zijn hoogste wijngaard, gelegen op de 1000 meter en amper een hectare groot, ligt geïsoleerd op het einde van een kleine vallei. Geen mens te zien, af en toe een arend, soms een everzwijn. Vlkabij vinden we ook de Pegaso-wijngaarden van Telmo Ro-driguez.