Page 40 - Flip book NL 4 -2014

In de Vino Top-1000 kwamen Johan en Björn Monard met ad Bidendum als winnaars uit de bus van onze telling ‘De 250 beste wijnen.’ Een verrassing, toch wel, als is het maar omdat de telling gebaseerd was op toppers uit Vino-degustaties, die in de meeste gevallen een Franse regio als onderwerp hebben. En zijn de gebroeders Monard niet de ongekroonde Belgische koningen van de Nieuwe Wereldwijn? Zij voeren geen Franse wijnen in. “Niet uit principe,” zegt Johan,“maar vooral omdat het niet de bedoeling is te concurreren met Provino.” Vino had een openhartig gesprek met de zonen Monard, vier jaar na het overlijden van vader Justin Monard.

“Ik heb dertien jaar gewerkt bij mijn vader,” zegt Johan Monard terwijl hij de ogen mijmerend halfdicht knijpt. “Ik had een moeilijke band met hem. Er bestond ner-gens anders goede wijn dan in Frankrijk en daar moesten we dan ook altijd met vakan-tie. Die vakanties bestonden uit bezoekjes aan schimmelkelders. We moesten rode wijn met eieren eten en dat vonden we ver-schrikkelijk – we zijn alle twee, Björn en ik, immers gewijd met champagne. Het zou een dégoût of een passie worden, wijn. Toch werd het het laatste. Ik leerde het verschil kennen tussen een Nuits Saint Georges ‘Les Vaucrins’ van Chevillon en dezelfde cru van Remoriquet. Ik moest als 16-jarige een degustatie leiden voor een groep klan-ten uit Turnhout, waaronder een aantal erg kritische notabelen. Dat was een harde leerschool.”

“Toch was dat niet de reden dat ik wegging bij onze Pa. Je moet weten, ik deed álles bij Provino. Ik runde in feite het bedrijf. Het was een bittere pil toen onze wegen scheid-den. Waarom is het zover gekomen? Ik wilde vooruit en ik wilde meer, iets nieuws. Ik was overtuigd dat Chili een schitterende prijs/kwaliteit in huis had. Maar mijn vader

wilde daar niets van weten. Hij wilde geen greintje macht overdragen. In een eerste tijd was het bikkelhard voor ons, we zagen zwarte sneeuw. Wij zijn minuscuul gestart en we hadden een minimumloon. Ik had nauwelijks iets opzij en Björn was pas van school en had ook geen geld. We konden niet zomaar een portefeuille uitbouwen. We zijn gestart met twee contracten uit Chili en Clos Martinet (Priorat) plus wat steun van de bank. De mensen kenden de naamMonard wel en dat opende soms deu-ren, maar anderen, de “gastronomische” res-taurants van die tijd, wilden die ‘exotische’ wijnen niet. Dat was een streep door mijn rekening. Gelukkig was er een nieuwe lich-ting van wijnliefebbers en sommeliers die uit de Nieuwe Wereld wel eens iets anders wilden proeven dan Concha y Toro. Piet Vannieuwenhuyse van het Dock’s Café in Antwerpen, was bijvoorbeeld meteen geïn-teresseerd. InNederland was ook KeesHel-der een steunpilaar voor ons. Hij heef kort nadien zijn derde ster gehaald met Park-heuvel in Rotterdam. Die mensen waren ambassadeurs voor ad Bibendum, waarvoor nog altijd dank. Maar voor de rest was het vooral wroeten. Wij hebben dikwijls aan ons bureauke gezeten met ons hoofd in de

handen: hoe gaan we ons redden? Er was een conservatieve clan die duidelijk tegen ons was: ‘Jullie hebben jullie vader in de steek gelaten!’ klonk het. Maar ik had niets liever gehad dan dat ad Bibendum een deel werd van Provino. Zelfs toen we echt voet aan de grond kregen in Chili, bleef ik ervan overtuigd dat ik ons bedrijf in Provino had kunnen integreren.”

Na twee jaar zijn we ook in Brussel begon-nen, in Jette, waar Johan nog altijd woont. Vanaf toen begon het te lopen. Mensen vonden ons wel duur, maar we brachten dan ook de top uit de Nieuwe wereld. We moesten telkens bewijzen dat de Nieuwe wereld beter is. Flessen van 30 euro drinkt niemand elke dag, maar als zo’n fes uit de Nieuwe Wereld komt, moet hij een topper uit Europa waard zijn die drie keer zoveel kost. Een van onze klanten dronk graag de Cabernet van Santa Inés en schonk die dan aan etiket-drinkers. De lege fes Pichon Comtesse zette hij op de schouw terwijl hij de Santa-Inés in een karaf op tafel plaatste. Lof alom. Madame de Lencquesaing van