Page 4 - Flip num2-2014 nl

De Champagnothèque van Brussel is als wijnbar vrij uniek in zijn soort, mogen we wel zeggen. Ze werd op 6 december 2009 opgericht en met bravoure geopend door een man die bruist van passie: Eric Vauthier. ‘Uniek,’ zeiden we en daaronder verstaan we ondermeer dat we in deze wijnbar niets, maar dan ook niets dan champagne vinden. Vauthier is absoluut compromisloos op dat vlak. “Mogen we bij u een vergelijkende degustatie houden met champagnes en andere schuimwijnen ?” had-den we hem ooit gevraagd. Zijn antwoord was resoluut “Nee.” En hij voegde er voor alle duidelijkheid aan toe: “Hier wordt alleen cham-pagne geproefd.” Niet minder dan 150 referenties uit champagne kan men er proeven. De wijnbar was eerst in de Koninginnegalerij gevestigd, maar verhuisde vorig jaar nog dichter bij de Brusselse Grote Markt in deMagdalenastraat, met daarnaast ook een succesvolle gelegenheidsbar in de Koninklijke Muntschouwburg.

Vandaar het idee van Eric Vauthier om zijn activiteiten uit te breiden naar andere steden in België en Europa onder franchise. Maar daar komt hij nu de advocaten van het Comité Champagne tegen. Dit Comité waakt, het woord ‘waken’ is niet overdreven, over het gebruik van de naam ‘champagne’ en dreigt nu een van haar grootste ambassadeurs in België te vervolgen met zeer zware schadeclaims indien hij de notie ‘Champagn’ niet uit zijn naam haalt. Nochtans heef Vauthier zonder enig probleemde naam ‘Champagnothèque de Bruxelles’ kunnen depo-neren in 2009. Maar nu, vijf jaar na datum zou het merk ‘champag-nothèque’ totaal onaanvaardbaar zijn voor het CIVC. Als het Comité zijn slag thuishaalt zit er voor de sympathieke champagne-ambassadeur niets anders op dan zijn deuren te sluiten. Maar zou het CIVC daarmee niet een heel klein beetje in eigen voeten schieten ? (mv)

ijna ongewild snijden we in dit nummer meerdere thema’s aan die tien jaar geleden onnoemelijk minder populair waren : Toscane, bakermat van de chianti en de sangiovese, de Beaujolais, kerngebied van de gamay en de Centre-Loire, centrum van de sauvignon blanc. Natuurlijk, het zijn altijd bekende wijnstre-ken geweest. Maar we zijn niet altijd even laaiend geweest over chi-anti, beaujolais nouveau en sauvignon blanc.

Maar kijk : slechte herinneringen vervagen. Tegelijk is er een nieuwe generatie wijnliefebbers en wijnbouwers opgestaan met een open geest. Laat de wereld tot ons komen, lijken ze te zeggen. En die wereld is niet dezelfde als deze van de jaren ’90 van vorige eeuw. Er was een Eddy Dandrimont nodig om ons dat te doen besef-fen. Eddy werd Beste Sommelier van België in 1995. Jawel, 19 jaar geleden is dat. Hij heef het zien veranderen. Er is een woord dat hij in al die jaren uit zijn woordenschat heef verbannen, en dat woord is ‘aciditeit’. Net als de Fransen is hij het als een scheldwoord gaan beschouwen. Aciditeit is voor hem namelijk de agressieve variant van frisheid. De variant die gepaard gaat met slechte herinneringen.

Bij de nieuwe generatie ligt dat anders. We gebruiken het woord ‘aciditeit’ in een positieve betekenis, bijna als een wapen tegen Robert Parker. De man die ons vermoeiende wijnen leerde drinken, geconcentreerde alcoholbommen, zonder frisheid, met gebrek aan natuurlijke aciditeit en een karrenvracht houttannine. En zo gaan we voorbij aan het goede dat deze man heef teweeg gebracht.

De wijnen die vroeger ‘aciditeit’ aangewreven konden worden, zijn vandaag lekker. Ze hebben meer concentratie, ze hebben ‘gras’, ze hebben voldoende fruit, ze zijn aangekleed. En op die manier is die aciditeit vandaag iets anders geworden : fraîcheur, fnesse, een delicate textuur, een fjn verweven structuur. Geen naakte aciditeit. Wijnen om van te genieten.