Page 8 - Flipbook VINO NL 1-2012.ok pdf

De wereldwijde export blijft in 2011 een stijgende curve vertonen en dat is goed nieuws, maar er zijn grote regionale verschil-len. Chili bijvoorbeeld voert 10,4% minder uit in volume, maar 9% meer in waarde. De reden is dat er meer gebottelde kwaliteitswijn wordt geëxporteerd en liefst 34% minder bulk. Zuid-Afrika en Australië voeren respectieve-lijk 7,3% en 10,9% minder uit in volume maar daar is de hogere waarde van de nationale munt de oorzaak. In Frankrijk oogt het plaatje mooi (cijfers tot oktober 2011) met een volumestijging van 3,8% en een waardestijging van liefst 14,6%. Maar wanneer we naar de details kijken zien we dat vooral Bordeaux, Cham-pagne en de Rhône het goed doen, terwijl de ondermeer Loire en Elzas achteruitboeren. Opvallende cijfers ook voor Spanje (cijfers tot oktober): volumestijging met 26,8% in volume en 19,3% in waarde, wat betekent dat er meer goedkope wijn werd verkocht of dat de producenten hun prijzen moesten verlagen. Italië deed het dan beter met 12,9% volumestijging en 13,5% waardestijging. Maar de wijnproducent die door sommigen het ‘land van de toekomst’ wordt genoemd, Argentinië heeft de wind echt in de zeilen (cijfers tot september): 2,7% volumestijging en 10,8% waardestijging: hier is een algemene prijsstijging onder invloed van de grote vraag uit de VS de oorzaak (bron: Rabobank Wine Quarterly)

In Australië raakt men naar verluidt ‘gefrus-treerd’ omdat de ‘arra-chage’ (het uitrukken van wijnstokken om de productie te reduceren) te traag verloopt. Sinds 2009 werden slechts de helft van 20.000 à 30.000 hectare gerooid die gemarkeerd werden als overbodig. Na de voorspoedige jaren ’90 kwam de terugval voor de Australische wijn, die ondermeer in het VK een num-mer 1 marktpositie wisten te bemachtigen. Omdat de prijs van de wijn onder druk kwam te staan werd besloten tot een rooi-ingsplan. Sinds 2009 werden 14.000 ha gerooid. Allicht is het hieraan te danken dat de Australische wijnen de laatste jaren – ondanks de fnanci ë le crisis – de kop boven water konden hou-den. Toch zijn er nieuwe kopzorgen. Tegenwoordig worden de Austrlische wijngaarden effci ë nter geïrrigeerd, wat weer leidt tot een hogere productie. Bovendien is het zo dat de Australische dollar erg duur is geworden in vergelijking met euro, dollar en pond. Dat doet de Australische Wijnfederatie (WFA) besluiten dat de volgende jaren nog 20.000 ha moeten gerooid worden. Misschien is dat wat overdreven, want aan de afzetzijde speelt in het voordeel van de producenten dat de stocks verminderd zijn, wat de prijzen een nieuwe ruggensteun geeft. (div)

Giulio Gambelli is overle-den en daar staat men in Italië graag even bij stil. Zijn bijnaam was ‘Bic-chierino’ (‘klein glaasje’ zeg maar) omdat hij altijd een klein proefglas in de buurt had. Hij stond bekend als een van de beste oenologen en proevers van Toscane en vooral als de absolute specialist van de sangiovese-druif die de kern vormt van de grote Toscaanse wijnen: de Chianti Clas-sico , de Vino Nobile en de Brunello .

Hij werd in 1925 geboren in Poggibonsi nabij Siena en ging op zijn 14 jaar aan de slag als kelderhulpje bij Enopolio de Poggibonsi , toen een van de grootste producenten in de regio. Heel snel werd duidelijk dat hij een excellente proever was. Hij werd opgemerkt door Tancredi Biondi Santi, toen directeur van de azienda. Biondi Sianti wierf hem later aan als assistent voor zijn labo. Daar legde Gambelli zich toe op de sangiovese. Laat het dan waar zijn dat de ‘moderne’ school van oenologen de

laatste jaren wat minachtend deed over hem, ze bleven allemaal zijn ervaring benijden: de man maakte maar liefst 70 oogsten van dichtbij mee. Lange jaren was hij hoofdoenoloog bij twee van de meest vermaarde domeinen van Toscane: Soldera (Brunello) en Montevertine (Radda in Chianti). Bij beide domeinen draait alles dan ook rond de kwaliteit van de sangiovese. Hij geloofde in de sangiovese als monecépage-wijn en hij propageerde dit ge-loof al in de jaren ’70, toen men de chianti classico nog mengde met witte druiven en de eerste aanplant van cabernet, merlot en syrah het daglicht zag. Hij beweerde ook dat de sangiovese in chianti van minderwaardig allooi was en uitsluitend gericht op hoge rendementen. Hij ging de klonen die hij gebruikte voor het nieuw gecreëerde domein Montevertine trouwens halen buiten Toscane. Met de topwijn van het domein, de Montevertine Le Pergole Torte , bewees hij dat het mogelijk was om een com-plexe, grote wijn te maken van de autochtone van Toscane, de sangiovese. De wijnen van Montevertine zijn, wie ze proefde kan erover getuigen, erg licht van kleur en dit ondanks de uitzonder-lijke diepte en houdbaarheid van de wijn. Door zijn reussites en zijn invloed heeft hij ongetwijfeld voor een renaissance van de sangiovese in Toscane gezorgd. In de Chianti Classico van van-daag is een aandeel van minimum 80% sangiovese verplicht en 100% is nu eindelijk toegelaten, waar dat vroeger verboden was (dat laatste is trouwens de reden waarom Montevertine op zeker dag een IGT-wijn werd en niet langer Chianti Classico). Brunello is 100% sangiovese gebleven, ondanks de druk van de markt om er internationale druivenrassen bij te mengen. Giulio Gambelli gaat de eeuwigheid in als ‘il grande maestro del Sangiovese.’ (dr)